تنگی آورده خانهٔ صیاد

یک دو چاک قفس کنید زیاد

سیرآن جلوه مفت فرصت ماست

نوبهاریم چشم بد مرساد

عشق چون شمع در تلاش سجود

سر ما را به پای ما سر داد

نفس آنست آنکه تا رسید به لب

گرد ما چون سحر قیامت زاد

دل تنگ آخر از جهان بردبم

عقده ای داشتیم و کس نگشاد

بیستون در غبار سرمه کم ست

ناله هم رفت در پی فرهاد

چیست شغل جهان حیرانی

خاک خوردن به قدر استعداد

ازکف وارثان نرفت برون

زر قارون ، عمارت شداد

خفته ای زیر سقف بی دیوار

عیش این خانه ات مبارک باد

یار عمری ست نام ما نگرفت

این فراموشی ازکه دارد یاد

نامه دل بود درکف امید

برکه خواندم که باز نفرستاد

تا چراغم رسد به خاموشی

همه شب سرمه می کنم ایجاد

گردم این نه قفس نمی یابد

گر به زیر پرم کنند آزاد

چون سپندم در آتشی که مپرس

سرمه گردم اگرکنم فریاد

محمل شمع می کشم بیدل

خدمت پا به گردنم افتاد